Carl Larsson, 1901 - Przygotowanie do gry - druk artystyczny

Specyfikacja produktu artystycznego

To koniec 110 letnie dzieło sztuki o nazwie Przygotowanie do gry został wykonany przez zły Szwedzki malarz Carl Larson w 1901. Zaświaty 110 letnia oryginalna kreacja mierzy rozmiar - Wysokość: 68 cm (26,7 ″); Szerokość: 92 cm (36,2 ″) Oprawione: Wysokość: 89 cm (35 ″); Szerokość: 114 cm (44,8″); Głębokość: 11 cm (4,3″). To dzieło sztuki znajduje się w cyfrowej kolekcji Muzeum Narodowego w Sztokholmie, która znajduje się w Sztokholm, okręg sztokholmski, Szwecja. Dzięki uprzejmości: Muzeum Narodowe w Sztokholmie i Wikimedia Commons (licencja - domena publiczna).Linia kredytowa dzieła wynosi: . Poza tym zbieżność jest w toku krajobraz format i ma stosunek boku 4: 3, co implikuje długość jest o 33% dłuższa niż szerokość.

Wybierz opcję materiału elementu

Rozwijane menu produktów daje Ci możliwość wyboru materiału i rozmiaru. Możesz wybrać preferowany materiał i rozmiar spośród następujących opcji:

• Drukowane szkło akrylowe: Druk na szkle akrylowym, często nazywany drukiem z plexi, przemieni oryginalne dzieło sztuki w piękną dekorację ścienną i będzie dobrą alternatywą dla wydruków na płótnie i dibondzie.
• Nadruk metalowy (dibond aluminiowy): Jest to metalowy nadruk wykonany na aluminiowym dibondzie o wyjątkowej głębi. Jego nieodblaskowa powierzchnia nadaje mu nowoczesny wygląd. Bezpośredni druk bezpośredni na aluminiowym dibondzie to idealny początek wyrafinowanego świata reprodukcji dzieł sztuki produkowanych z aluminium. W przypadku opcji Aluminium Discord drukujemy wybrane dzieło bezpośrednio na powierzchni zagruntowanego na biało materiału aluminiowego. Kolory są świetliste, drobne szczegóły bardzo wyraźne, a nadruk ma matowy wygląd, który można dosłownie poczuć. Ten wydruk na aluminiowym dibondzie jest najpopularniejszym produktem dla początkujących i jest naprawdę współczesnym sposobem na prezentację wydruków dzieł sztuki, ponieważ zwraca uwagę na replikę dzieła sztuki.
• Wydruk na płótnie: Płótno drukowane, nie mylić z dziełem sztuki namalowanym na płótnie, to cyfrowa replika wydrukowana na drukarce przemysłowej. Poza tym drukowane płótno sprawia wrażenie miękkości i atrakcyjności. Dzięki wydrukowi na płótnie przedstawiającym Twoje ulubione dzieła sztuki możesz przekształcić je w duże dzieło sztuki. Wielką zaletą wydruków na płótnie jest to, że są stosunkowo lekkie, co oznacza, że ​​zawieszenie obrazu na płótnie jest dość proste bez konieczności mocowania do ściany. Dzięki temu obraz na płótnie nadaje się na każdy rodzaj ściany.
• Wydruk plakatu (materiał płócienny): Wydruk plakatu to płótno zadrukowane promieniami UV o ładnej strukturze na powierzchni. Prosimy pamiętać, że w zależności od wielkości plakatu dodajemy biały margines wokół grafiki o długości 2-6 cm, co ułatwia oprawienie w niestandardową ramkę.

Ważna informacja: Dokładamy wszelkich starań, aby przedstawić produkty artystyczne z jak największą liczbą szczegółów i wyświetlić je wizualnie na odpowiednich stronach ze szczegółami produktu. Mimo to niektóre pigmenty materiałów drukowanych, a także nadruku mogą nieco odbiegać od prezentacji na ekranie urządzenia. W zależności od ustawień ekranu i stanu powierzchni, nie wszystkie kolory zostaną wydrukowane w 100% realistycznie. Biorąc pod uwagę, że wszystkie są przetwarzane i drukowane ręcznie, równie dobrze mogą występować niewielkie odchylenia w rozmiarze i dokładnym położeniu motywu.

Produkt

Podstawowe informacje o oryginalnym dziele sztuki

Ogólne informacje o artyście

© Copyright - Artprinta.com (Artprinta)

Dodatkowe informacje o grafikach z Nationalmuseum Stockholm (© Copyright - Nationalmuseum Stockholm - www.muzeum narodowe.se)

Polski: „Na zewnątrz jest naprawdę okropnie. Wiatr gwiżdże w spoinach domu, a śnieg to nie śnieg, tylko ostre igły wbijające się w kąciki oczu… W sam raz na zabawę w „virę”. Oto taca pełna pocieszających napojów i wszystkich niezbędnych artykułów, a Karin wciąż nie skończyła ostatnich dekoracji, w tym likieru klasztornego, który zdejmuje z półki. W tle sam ołtarz i stół do kart, który sam przygotowałem. Własny opis Carla Larssona na temat jego obrazu Getting Reduy for a Game w książce zatytułowanej Larssons, wydanej przez Bonniers w 1902 roku. „Vira”, o której wspomniał Carl Larsson, była niezwykle popularną grą karcianą wynalezioną w Szwecji gdzieś w XIX wieku. Kiedy obraz został namalowany, rodzina Larssonów osiedliła się na stałe w swojej letniej rezydencji w Sundborn na wzgórzach Dalarny. W swojej autobiografii Carl Larsson pisze, że to jego żona Karin podsunęła mu pomysł ukazania ich domu na zdjęciach. Książki o domu Larssonów w Sundborn sprzedawały się w ogromnych nakładach, a zdjęcia rozpowszechniano w niezliczonych reprodukcjach. Niewiele domów na świecie zyskało taki rozgłos. Dla wielu osób Sundborn jest kwintesencją wszystkiego, co szwedzkie, choć tak naprawdę Larssonowie mieli bardzo międzynarodowy gust w urządzaniu wnętrz. Pierwsza z akwarel Sundborn została pokazana na wystawie w Sztokholmie w 1897 roku. Ellen Key, pionierka pisarka i feministka, zobaczyła je na wystawie i napisała artykuł na temat piękna w domu, który ukazał się w magazynie Idun. Ellen Key chciała wyrobić sobie opinię przeciwko „germańskiemu” stylowi wyposażenia, który był wówczas powszechny w Szwecji. Składały się z ciemnych tapet, ciężkich zasłon i zasłon, sof i krzeseł pokrytych aksamitem oraz suszonych kwiatów. W akwarelach Carla Larssona znalazła coś, co mogłoby to zastąpić. Zarówno Ellen Key, jak i Karin i Carl Larsson inspirowali się pomysłami Johna Ruskina na temat piękniejszego świata, wykraczającego poza masowo produkowane przedmioty w fabrykach. Zdaniem Ruskina piękno musi współpracować z funkcją, a zadanie sztuki i architektury było zadaniem moralnym, ponieważ stworzyły niezbędne warunki dla duchowego zdrowia, energii i radości. Teorię Ruskina o znaczeniu piękna w życiu codziennym podjął William Morris w dziedzinie rzemiosła. Morris zapoczątkował Ruch Sztuki i Rzemiosła, którego celem było tchnięcie nowego życia w tradycyjne rzemiosło, stanowiące alternatywę dla produktów przemysłowych. Idee ruchu zostały rozpowszechnione przez bardzo wpływowe czasopismo The Studio, które Larssonowie prenumerowali. Słynny dom w Sundborn został stworzony wspólnie przez Karin i Carla Larssonów. Carl brał czynny udział w życiu publicznym świata sztuki, podczas gdy wkład Karin pozostawał nierozpoznany aż do lat 1980-tych. W rzeczywistości Karin Larsson przeszła gruntowne szkolenie artystyczne. Uczęszczała zarówno do dzisiejszej Uniwersyteckiej Szkoły Sztuki, Rzemiosła i Wzornictwa w Sztokholmie – lepiej znanej jako Konstfack, jak i do Akademii Sztuk Pięknych. Carla poznała w Paryżu, kiedy tam studiował. Po ślubie urodziła w krótkich odstępach czasu siedmioro dzieci. I tak życie rodzinne i prowadzenie domu zajmowało jej czas, a życie zawodowe zeszło na dalszy plan. Karin nigdy nie przestała być kreatywna, ale skierowała swoją energię na przykład na umeblowanie Sundborn. Dom w Sundborn stał się jej dziełem życia. Dom bowiem nieustannie zmieniał swój charakter, dostosowując się do zmieniających się potrzeb rodziny. „Det är så förskräckligt utomhus. Det visslar i knutarna, och snön är inte snö, utan sylar, som alla leta sig in i ögonvrårna… Då, att få sig en lite vira! Här ser ni groggbrickan och teattrialjen, och Karin är ännu inte riktigt färdig med den allra sista avrundningen av det rent dekorativa, ty dit räknar sig munklikören, som hon tar ned från byffethyllan. I bakgrunden befinner sig själva sanktuarium, virabordet, ordnat av mig själv.” Zarejestrowany przez Carla Larssona jako „Till en liten vira” w książce „Larssons” w publikacjach publicznych w Bonniers förlag 1902. Viran som omnämns var ett mycket populärt kortspel som uppfanns i Sverige på 1800-talet. Familjen Larsson hade när bilden målas bosatt sig permanent w sommarhuset w Sundborn, Dalarna. Carl Larsson skriver i sin självbiografi att det var Karin som gav honom idén att skildra sitt hem i bilder. Böcker om hemmet w Sundborn kom ut i mycket stora upplagor och bilderna spreds genom otaligt reproduktioner. Få hem i världen har fått sådan publicitet. För många är detta hem det svenskaste av det svenska, men makarna Larssons heminreningsideal var faktiskt mycket internationellt. De första Sundborn-akvarellerna visades på Stockholmsutställningen 1897. Författaren i ideologen Ellen Key såg dem i skrev artikeln „Skönhet i hemmen” w publikacjach publicznych w tidskriften Idun. Klucz angrep det rådande inredningsmodet, „tyskeriet” som hon kallade det, med mörka tapeter, tunga dörrdraperier och gardiner, plyschklädda möbler och torkade blommor. I Carl Larssons akvareller fann hon det som Skulle ersätta det gamla. Ellen Key i makarna Larsson hade tagit intryck av den brittiske författaren John Ruskins tankar om en skönare värld bortom industrialismens masowej produkcji varor. Skönhet i funkcja måste enligt Ruskin samspela. Konsten och arkitekturen hade en moralisk uppgift att skapa förutsättningar för andlig hälsa, kraft och glädje. Ruskins lara om skönhetens betydelse i vardagslivet togs inom konsthantverket upp przez Williama Morrisa. Morris grundande rörelsen Art and Crafts Movement jako ville återuppliva hantverkstraditionen jako alternatywa dla industrivaran. Rörelsens tankar och idéer spreds mdły annat genom tidskriften The Studio, som makarna Larsson prenumererade på. Hemmet i Sundborn skapades autorstwa Karin i Carla Tillesammansa. Karin Larsson hade en gedigen konstnärlig utbildning från Tekniska skolan, nuvarande Konstfack, och Konstakademin. Hon träffade Carl i Paris när hon studerade där. Efter Giftermålet fick paret i rask takt sju barn. Familjeliv och hushållsbestyr upptog mycket av hennes tid, och Karin slutade att mer eller mindre att måla. Hon fick utlopp for sin kreativitet i skapande av Sundborn. Det blev hennes livsverk. Ett allkonstverk som skiftade karaktär och förändrades i takt med att familjens behov ändrades. Carl Larsson har i målningen framställt hustrun Karin Bergöö enbart som mor och som hemmets vårdarinna. Hemmet i Sundborn i Dalarna var en skapelse av båda makarna Larsson men i bilderna därifrån försvinner Karins konstnärskap. De är därmed en del av den' backlash' som då drabbade den 'Nya kvinnan', alla de yrkesarbetande kvinnor som lyckats etablera sig i det offentliga livet. Kring sekelskiftet 1900 ingick Sundborn i lanseringen av ett nytt nationellt inredningsideal och som en samhällelig modell. I Nationalismen uppfattades den borgerliga mannen som familjens och nationens beskyddare medan kvinnorna placerades inom den privata sfären. Lilla Hyttnäs var i hög grad ett offentligt hem och Larssons nationella inredningsideal blev sedan vägledande dla pokolenia av svenskar. Carl deltog aktivt i tidens konstliv men Karins insats förblev anonym ända fram do 1970-talet då feministiska forskare uppmärksammade bortglömda kvinnliga konstnärskap.