Sztuka XVIII wieku
Na sztukę XVIII wieku największy wpływ miała epoka oświecenia. Wiek oświecenia przyniósł eksplozję twórczości artystycznej, ponieważ artyści tworzyli wiele form sztuki, takich jak portrety, pejzaże i martwe natury. Nowe pomysły i wynalazki zmieniły świat sztuki i uczyniły go bardziej zróżnicowanym niż kiedykolwiek wcześniej. W sztuce ta nowa wiedza wywarła ogromny wpływ na style i techniki malarskie. Dwa najbardziej znane style artystyczne XVIII wieku to rokoko i neoklasycyzm. Artyści nie tylko malowali, ale rozwijali nowe techniki. Jednym z najważniejszych przełomów był fotorealizm; wywarł silny wpływ na artystów i ich styl. Współcześni artyści, tacy jak Rembrandt i Vermeer, malowali w stylu zwanym „wiernością”, który bardzo szczegółowo pokazywał cały obiekt. Starali się pokazać wszystko, łącznie z najmniejszą częścią. Pozwolili sobie jednak na wyolbrzymienie pewnych cech, aby lepiej zrozumieć przedmiot. Na przykład Rembrant jest znany ze swoich przesadnych nosów, które były powszechne w holenderskim społeczeństwie tamtych czasów. Innym stylem, popularnym w XVIII wieku, był „idealny”. Polegało to na przedstawieniu obiektu wolnego od jakiejkolwiek perspektywy czy określonego punktu widzenia. Obrazy te zwykle przedstawiały ludzi w spokojnym i pogodnym otoczeniu. Obiekt wzniósł się ponad wszelkie poczucie czasu i przestrzeni. Tycjan i Rafael byli dobrze znani ze swojego idealizmu. Sztuka konceptualna zaczęła pojawiać się w XVIII wieku w wyniku nowych technik malarskich. Style te kładły nacisk na takie aspekty, jak dekoracyjne wzory i struktury linii, zamiast pokazywać obiekt z określonego punktu widzenia lub ze szczegółowym realizmem. Media używane przez artystów również stały się bardziej zróżnicowane, a malarze próbowali nowych technik, takich jak olej na metalu zamiast płótna. Technika ta była trwalsza i nie ulegała łatwo uszkodzeniom. Artyści zaczęli eksperymentować z różnymi mediami; zaczęli też mieszać kolory farb. Najbardziej znaną formą sztuki w XVIII wieku była sztuka rokoka. Polegało to na użyciu wyszukanych wzorów ozdobnych. Obrazy w tym stylu stały się bardzo wyszukane i wykorzystywały różnorodne kolory. Podkreślił elementy ozdobne w przeciwieństwie do elementów naturalistycznych. Artyści zwracali mniejszą uwagę na realistyczne cechy, a bardziej skupiali się na dekoracyjnych detalach, takich jak wzory, przewijanie, a nawet specjalne efekty świetlne. Przykładami wielkich artystów rokoko są Boucher, Watteau i Fragonard. Inni znani artyści to Jean-Baptiste Chardin, który malował w stylu „trompe l'oeil” czy „fidelity”. Ta technika była bardzo skuteczna w tworzeniu iluzji trójwymiarowości na płaskiej powierzchni. Realizm tego stylu malarstwa był odejściem od tradycyjnego stylu, który był praktykowany od wieków.