Realizm
Realizm to sekcja malarstwa, która koncentruje się na przedstawieniu wizualnie dokładnego obrazu. Malarze realistyczni próbowali uchwycić dokładnie to, co widzieli w prawdziwym życiu, zamiast tworzyć wyidealizowaną wersję, jak robili to klasyczni artyści renesansu.
Większość wczesnych obrazów realistycznych to portrety i pejzaże (używane do rejestrowania wyglądu natury), ale później rozszerzono je na inne dziedziny malarstwa, takie jak przedstawianie domów, pracy i scenerii przyrody. Aby oddać poczucie realizmu w swoich obrazach, malarze realiści często stosowali mieszanie kolorów, harmonię perspektywy i gradację tonów, aby stworzyć iluzję, że widz faktycznie patrzy na rzeczywiste obiekty, które są trójwymiarowe (3D). Właściwe przedstawienie objętości było bardzo ważne i wykorzystano techniki, takie jak cieniowanie, aby stworzyć iluzję objętości. Malarze realistyczni również często stosowali światłocień (kontrast między światłem a ciemnością) w swoich obrazach, aby skupić się na pewnych obiektach i odizolować je od innych.
Realizm pojawił się po raz pierwszy w połowie XIX wieku, gdy artyści próbowali przedstawić to, co widzieli w otaczającym ich świecie. Było to w przeciwieństwie do wysoce wyidealizowanych obrazów okresu renesansu i baroku i można je uznać za część romantyzmu. W okresie realizmu kładziono również nacisk na indywidualne doświadczenie, a nie na koncepcje oparte na religii lub mitologii, którymi posługiwały się dzieła sztuki średniowiecza i wczesnego renesansu (nazywa się to sekularyzacją sztuki). Malarze realistyczni są również nazywani naturalistami, ale realizm jest bardziej szczegółowy niż ten termin. Realizm stał się dominującą formą malarstwa zachodniego od połowy do końca XIX wieku i charakteryzował się tematami życia codziennego. Kontrastuje to z innymi ruchami w tamtym czasie, które były albo formalistyczne, albo romantyczne. Malarzom realistycznym XIX wieku zależało na jak najwierniejszym uchwyceniu scen, aby inni ludzie mogli z nich stworzyć mentalny obraz wspólnego życia w Europie i Ameryce. Skupiali się zwłaszcza na życiu wiejskim (wiejskim) i robotniczym, co było generalnie ignorowane przez romantycznego artystę. Wielu malarzy realistów, takich jak Gustave Courbet i Jean-François Millet, malowało sceny przedstawiające rolników na wsi, a Thomas Eakins i Édouard Manet przedstawiali sceny z życia w dużych miastach. Realizm można postrzegać jako część dążenia do naturalizmu, które pojawiło się podczas rewolucji przemysłowej. Rewolucja przemysłowa przekształciła wiejskie życie w środowisko miejskie. To zmusiło wielu chłopów i mieszkańców małych miasteczek do przeniesienia się do miast, jednocześnie dając robotnikom miejskim więcej czasu na spokojną kontemplację życia.
Malarze realistyczni chcieli jak najdokładniej przedstawić różne sceny z życia i wykorzystali do tego szczegółową obserwację natury. Artyści realistyczni połowy XIX wieku komentowali to, co widzieli i czego doświadczali w życiu codziennym. Byli znani jako malarze „Oka”, ponieważ chcieli pokazać ludziom rzeczy, których nigdy wcześniej nie zauważyli. Ich wysiłki zaowocowały nowymi pomysłami dotyczącymi kompozycji, formy i techniki, które stały się fundamentem sztuki współczesnej.